Cultuur kent de beleidsterreinen

• erfgoed (materieel en immaterieel),
• media, letteren, bibliotheken
• kunsten

en kent een grote diversiteit van organisaties.

Organisaties als filmhuizen, bibliotheken theaters, poppodia, musea, cultuureducatie, etc. worden vanuit de lokale overheden gefinancierd met subsidies. Dit maakt de organisaties kwetsbaar. Sinds de economisering van cultuurbeleid en de bijhorende wederkerigheid (ik geef jou geld en wat krijg ik er voor terug) zijn de lokale opdrachtgevers op zoek naar de maatschappelijke, culturele en economische waarden van deze organisaties. Deze informatie moet voor balans gaan zorgen tussen de uitgaven en de (maatschappelijke) opbrengsten.

Voor de organisatie is het in beeld brengen van de maatschappelijke waarden een groot knelpunt. Er wordt door sommige organisaties zelfs aangegeven dat de zij niet zijn opgezet om toegevoegde waarden te leveren, maar al hun energie moeten stoppen in de cultuurprogrammering.

Bij de lokale opdrachtgevers en met name bij de beleidsambtenaren ontstaat er een probleem. De financiering van de cultuurorganisaties komt voort uit het domein cultuur. De maatschappelijke bijdragen liggen heel vaak op de domeinen onderwijs, sociaal, etc. Hier hebben de beleidsambtenaren cultuur geen zeggenschap over.

Het is de opdracht om in de komende jaren gezamenlijk te werken aan een integrale benadering van de kosten en opbrengsten van deze organisaties. Maatschappelijke propositie en strategische positionering zijn belangrijke vraagstukken.

Maar wie pakt de handschoen op?